donderdag 28 april 2016

GR 5 : Gilsdorf - Burange ( 3 april tem 9 april 2016 )

Dag 26 (zo 3-4-2016) : Diekirch - Beaufort = 19,2 km

Om 6u vertrokken we opnieuw richting Luxemburg voor de volgende etappe in ons GR 5 avontuur. Alle aansluitingen ( 3 treinen ) waren mooi op tijd tot we in Ettelbruck aankwamen. Blijkbaar werd er aan de lijn van onze volgende en laatste aansluiting gewerkt en werden daardoor vervangbussen ingelegd. De infoborden met uurschema's vertelden ons dat we nog 50min moesten wachten op de volgende bus. Hier hadden we na reeds 4u30min reizen weinig zin in en zochten dan maar de eerst volgende café om iets te drinken. Er heerste een ietwat rare sfeer en na 20min hielden we het ook daar voor bekeken.
Opnieuw naar de bushaltes dus... Ineens zagen we een bus aankomen waar duidelijk opstond dat die naar Diekirch reed. Nergens was deze te vinden op de infoborden maar na bevestiging van de chauffeur stapten we op en stonden ineens een half uur vroeger aan het treinstation van Diekirch.


Om 11u konden we na 5u reizen eindelijk de eerste kilometers aanvatten. We moesten eerst een drietal kilometer langs de oever van de Sûre stappen alvorens de brug van Gilsdorf te passeren. Hier start onze officiële route opnieuw. Vreemd gezicht dat de Sûre tijdens deze tijd van het jaar zo woest voorbijraasde in vergelijking met vorige zomer toen we hier passeerden en zij bijna blank stond.


Eerst doorkruisten we het slapende dorpje Gilsdorf. Misschien had het feit dat het zondag was er iets mee te maken, alvorens de eerste steile klim richting een hoger gelegen bos te doen.




Het is al geleden van vorige zomer dat we met volle bepakking ( Els : 13kg / ikzelf : 15,7kg ) een klim moeten doen hebben en we voelen het gemis aan training direct...
Na even op adem gekomen te zijn vervolgen we onze weg via een soort van panorama weg door het bos boven Gilsdorf.


Dankzij het feit dat er nog geen bladeren op de bomen staan hebben we een wijds uitzicht over de overkant van het dal waar we vorig jaar liepen. Best wel een leuk gevoel dit terug te zien en ook omdat we nu echt wel inzien dat we opnieuw op weg zijn richting het zuiden. Midden in het bos komen we een tipidorp en uiteraard is het dan tijd voor een eerste poseermoment...


Na dit bos krijgen we heel veel beton onder de voeten te verwerken doorheen de velden.


Dit laat zich natuurlijk voelen met zovele kilo's op onze rug en we besluiten te pauzeren op een brugje in Eppeldorf om ook een eerste eetstop te voorzien. De crackers met pindakaas smaken overheerlijk en we komen ook mentaal een beetje tot rust. Zo'n terugkeren naar dit wandelpatroon in de natuur vereist toch altijd een beetje aanpassing. Zeker na zo'n lange heenreis...


Het enige waar we geen rekening mee gehouden hadden is het feit dat we direct na deze pauze een klim moesten aanvatten en ik had toch wel moeite om opnieuw op gang te komen. Ik denk dat ik daar teveel op kracht naar boven ben gegaan en dat dit consequenties had voor het verdere verloop van onze wandelweek...
Eenmaal terug in het bos komen we een oude bekende tegen, de Mullerthaltrail ! Hiermee is onze hike-microbe gestart ( verslag is ook te lezen in deze blog ).
We vervolgen een pad dat mij heel bekend is om via enkele kleine waterpoelen Beaufort binnen te lopen.


In het 'centrum' van beaufort brengen we op mijn verzoek een bezoek aan de 'Auberge Rustique' waar ik jaren geleden op terras een bordje zag met de vermelding dat ze de GR5 wandelaars verwelkomen. Hier is eigenlijk het eerste mentale zaadje geplant om een lange-afstandswandelpad te volgen.


We genoten daar van een drankje en gingen hierna op zoek naar onze camping ( Camping 'Plage', Grand-rue 87, 6310 Beaufort : +352836099 ).
Juist buitengekomen uit het café begint het te regenen.
Na nog een 15min stappen bereiken we onze camping en worden een plaats toegewezen door de opzichter. Er is weinig volk aanwezig en de sanitaire blokken zijn bijgevolg gesloten behalve 1. Natuurlijk de verst gelegen...
Ik zet de tent op terwijl Els water gaat halen om het eten te bereiden. Het is een nieuwe tent die ik meeheb en ik krijg ze maar niet zoals ik zou willen. De zijpanden hangen een beetje door en met een regennacht in het vooruitzicht is dit vrij frustrerend.
Els komt ook terug zonder water want toen ze aan de opzichter vroeg voor drinkbaar water hoorde die het donderen in Keulen.
Hij 'dacht' dat het enige drinkbare water in het sanitaire blok te vinden was maar dat was heet water.
We besluiten het er niet op te wagen en eten in een italiaans restaurant/pizzeria juist aan de ingang van het terrein.   
Het is een italiaans restaurant zonder pasta op de kaart maar men is vriendelijk en het eten is lekker.


Dag 27 (ma 4-4-2016) : Beaufort - Echternach = 16,4 km

Wat een nacht !!! Door de constante regen en het feit dat de tent niet optimaal opgesteld stond is die nat zowel binnen als buiten. Ons materiaal is wel allemaal droog gebleven maar de tent is doorweekt, ook door condens uiteraard, en ik moet ze noodgedwongen door de aanhoudende regen nat wegstoppen. Enkele kilo's surplus dus voor mij ...
Een zo mogelijk groter probleem is dat ik in het midden van de nacht veel pijn kreeg aan de buitenkant van mijn rechterknie. Zonder enige aanleiding maar ik deed dus geen oog meer dicht.
Het enige positieve punt was wel dat onze nieuwe slaapzakken ( Nemo Rhumba en Nemo Nocturne ) lekker warm zijn en een volledige goedkeuring kregen van mijzelf en ook van Els.
Ik voel vrij direct dat stappen moeizaam gaat gaan vandaag maar heb nog geen zorgen. We gaan eerst een winkeltje binnen zeer dicht bij de camping en slaan 100% drinkbaar water in...
We pikken de route weer op en dalen langs het kasteel van Beaufort richting Halerbaach.



Bij deze afdaling sla ik toch wel een beetje in paniek want bij het afdalen voel ik toch wel een vrij hevige pijn aan de knie.
Wat nu volgt is één van de mooiste stukjes van de GR5 tot nu toe maar door die pijn is het moeilijk hiervan te genieten. De vallei van de Halerbaach is wondermooi en we lopen hier, in tegenstelling tot alle andere keren dat ik hier was, compleet alleen. Geen ziel te bespeuren. Fantastisch gewoon om dit stuk natuur voor onszelf te hebben...



Ineens moeten we stijl links de heuvel op en dit staat niet zo goed aangeduid. Even verwarring maar uiteindelijk de juiste beslissing genomen. Bleek dat hier een aanpassing van de route gebeurt was. Je moet dus niet meer de ganse loop van de Halerbaach volgen.
Je komt boven en krijgt via een 'point de vue' een mooi uitzicht over de omgeving vanop een uitstekende rots.


We dalen steil af naar Grondhaff en mijn knie begint nu pas echt te protesteren. Bij het afdalen moet ik zoveel mogelijk mijn linkerbeen gestrekt houden of proberen af te remmen op mijn rechterbeen. Niet eenvoudig, dat ik je wel vertellen...
In Grondhaff valt weinig (lees: niets ) te beleven en we stijgen al vlug weer steil omhoog en bereiken opnieuw een 'point de vue' op een rots. Ikzelf bekijk het even vanop een afstand terwijl Els toch de rotspunt overschouwt. Ik kan best een rustpunt gebruiken...



Na dit stuk komt er een prachtig en onwerkelijk schouwspel van rotsen die overduidelijk als speeltuin kunnen beschouwt worden voor klimmers.
We hebben een kennis die hier vroeger veel kwam klimmen en die zelfs op deze rotsen zijn vrouw leerde kennen dus dit gaf deze passage een extra dynamiek. Enige minpuntje was dat er op dit ogenblik niemand aan het klimmen was. Ik had echter niet veel verbeelding nodig om mensen hier zichzelf naar boven te zien trekken...




Alvorens Berdorf binnen te lopen blijven we mooie Rotspartijen passeren en brugjes oversteken.



We wandelen Berdorf binnen en hadden ons reeds enkele kilometers geleden voorgenomen hier een mooie pauze te houden. Het eerste café/restaurant/hotel ( Hotel Scharff ) dat we tegenkomen gaan we binnen en worden op gefrons onthaald. We zijn nu éénmaal geen toonbeeld van het hotelcliënteel dat ze gewoon zijn. Het café/restaurant gedeelte is gezellig en is versierd met nostalgische oude prullen. Je geraakt er moeilijk op uitgekeken...
De pauze deed me in elk geval deugd en mijn knie is hier ook dankbaar om.
Na het verlaten van Berdorf komen we in volgens mij wel het mooiste deel van 'La petite Suisse' : het stuk tussen Berdorf en Echternach is betoverend.
Je gaat hier van bezienswaardigheid naar bezienswaardigheid.
Eerst passeren we het openlucht amphitheater en Houllay waar ze molenstenen uithakten.




We vervolgen onze weg via de immer mooie Aesbech waar we de loop van volgen en verscheidene brugjes oversteken. We passeren ook de beroemde Perekop maar gaan deze niet op. Die extra klim met mijn knie en onze bepakking zie ik niet echt zitten. Ook heb ik deze al 2 maal beklommen...ik heb het wel gezien nu.



We rusten even in een grote schuilhut dicht bij een kleine waterval waar we een familie tegenkomen die we nog net horen zeggen dat "ze dat toch niet zouden zien zitten met zo'n zware bepakking". Dit streelt eventjes toch mijn ego en ik moet er ook om lachen aangezien ik hetzelfde dacht enkele jaren geleden, toen ik hier met Els dagtochten deed, en mensen op doortocht met grote rugzakken kruistte.
We gaan verder over de waterloop van het watervalletje en gaan verder door de ongelofelijke 'Gorge du loup' of Wolvenkloof. Hier dreef men wolven samen volgens de legende...



Na al deze natuurpracht komen we op een uitkijkpunt boven Echternach uit en moeten via een kasseiwegje steil naar beneden. Mijn knie schreeuwt het uit want dit is exact de beweging die ik niet zou mogen maken, afremmen in de afdaling en dit voor een vrij lange tijd.


We beslissen om een hotelletje te zoeken en de camping ( Camping Echternachbruck ) te laten voor wat ze is. De tent is nog drijfnat en mijn knie kan een goede nachtrust gebruiken.
Het eerste hotel dat we tegenkomen vraagt 120€ per nacht en we besluiten nog wat verder te kijken. Opeens zien we een klein hotel ( Hotel Bon Accueil : Rue des Merciers 3, 6464 Echternach  : +352 720052 ) waar men maar 65€ per nacht vroeg. Dit was voor een zeer ruime kamer met douche, keukentje en onbijt inbegrepen ! Het feit dat men een zeer zwaar dialect spreekt ( ik denk portugese origine ) en dat men enkel cash wil ontvangen doet ons even fronsen maar de vriendelijkheid van deze mensen overtuigd ons toch te blijven.


We besluiten dan ook de volgende dag te blijven en met de bus te 'pendelen'. Dit is een goede beslissing geweest naar weersverwachting, gezondheidsoverwegingen en om ons materiaal te laten drogen. We kunnen op deze manier dan ook een dag met lichte bepakking lopen wat het herstel ten goede komt.
s'Avonds gaan we heerlijk uiteten in een italiaans restaurant (  Octav Amadeus : rue de la gare 56, Echternach ) vlakbij de bushaltes. Super !!!



Dag 28 (di 5-4-2016) : Echternach - Moersdorf  = 19,0 km

Na een heerlijke nachtrust en een groot ontbijt gaan we op weg voor onze derde dag die tevens de zwaarste zal zijn. We gaan door het centrum van Echternach voorbij de Denzelt (oude gerechtsgebouw) en de Sint-Willibrordusbasiliek richting de oevers van de Sûre. Je hebt hier geen aanduidingen dus we vertrouwen een beetje op onze kennis van Echternach van vorige keren.





We volgen de Sûre en zien de camping aan de duitse zijde liggen. De regen begint uit de hemel te vallen en we zien een verzopen stuk gras waar we normaal gezien onze tent zouden moeten opgeslaan hebben vorige nacht.



Na een drukke baan te kruisen stijgen we opnieuw de bossen in en komen al vlug de eerste rotsformaties tegen. Deze zijn niet zo spectaculair dan gisteren maar hebben door de regen en mist wel meer een mystieke uitstraling...



We gaan zeer traag vooruit door het constante wegglijden door de modder en gladde stenen. We vergapen ons dan ook aan de koppel trailrunners die al glijdend deze hellingen op en af lopen. Gekkenwerk in deze omstandigheden is ons verdict.
We zien ook een overgang van terrein. De rotsformaties moeten nu echt plaats ruimen voor boswegen en weiden.
Na een afdaling komen we in Rosport aan waar we aan een tankstation 'bijtanken'.
We beslissen ook om even te rusten in een plaatselijk café waar we veel bekijks hadden. Waarschijnlijk zat onze vuile en stinkende kledij er voor iets tussen...
Na onze stop stijgen we opnieuw en komen via modderwegen uit in het oudste bedevaartsoord van Luxemburg, nl. Ginsterklaus.


Als door een goddelijke interventie gaan de hemelsluizen nu pas echt open. We komen een koppel tegen die ook verder door ploetert en we laten hen wat voorop lopen omdat we een vlugge snackpauze nemen.
Even verder zien we hen terugkeren terwijl ze verklaren verkeerd gelopen te zijn maar vertrouwen ons toe dat het verderop wel de moeite is.
De paden zijn vanaf nu bijna onbegaanbaar en ik moet mijn uiterste best doen niet weg te glijden. Ook het feit dat ik alle afdalingen moet doen op 1 been maakt het er niet gemakkelijk op. De pijn is nu op zijn ergst. Het constante afremmen of vallen-scenario is uitputtend...
Opgeven speelt nu echt in mijn gedachten...
We moeten de Ginsterbaach meerdere malen oversteken door het water en dit is niet evident door de hoge waterstand. Geen bruggetjes hier...


Na nog heel wat meer geploeter door modderwegen en ook asfaltwegen komen we uit in Moersdorf waar we in de verte het viaduct zien liggen van de Autosnelweg E44.


De bedoeling was om vandaag tot in Wasserbillig te geraken maar door het weer, de staat van de paden en ook mijn knieprobleem beslissen we in Moersdorf de bus terug te nemen naar Echternach.


We volgen nog een mooi pad en na een zeer steile afdaling komen we uit aan de bushalte van Moersdorf. Moe en doorweekt nemen we dan de bus terug...


Als we in Echternach aankomen zien we politie aan de bushaltes in paniek gans het plein afzetten en moeten we iets verder uitstappen. We moeten even omlopen om uiteindelijk aan het hotel te kunnen geraken. Extra kilometers worden nu echt niet geapprecieerd !
s'Avonds gaan we opnieuw bij dezelfde italiaan eten en vernemen daar dat het ging om een valse bommelding. Terreur in Echternach ! Wie had dat gedacht...


 Dag 29 (wo 6-4-2016) : Moersdorf - Grevenmacher  = 24,1 km

Inpakken en naar de bushalte om terug naar Moersdorf te reizen en daar opnieuw de route op te nemen. In een plaatselijk krantje konden we inderdaad lezen dat deze plaats gisteren was afgezet voor een valse bommelding.
We beginnen waar we gisteren mee geëindigd zijn maar dan in omgekeerde volgorde, fors klimmen dus...
Bijna onmiddellijk lopen we fout en na een kleine omweg staan we toch weer opnieuw op de route waar een andere wandelaar met lichte bepakking ons gezwind voorbij raast. Hij klaagt even over het lawaai van de vliegtuigen die hier heel dichtbij over vliegen richting Luxemburg Airport. Ons kan het niet zoveel schelen aangezien we beiden wel gefascineerd zijn over deze metalen vogels...
Het eerste herkenningspunt dat we tegenkomen is een steengroeve waar het lawaai wel iets hinderlijker is. De wegen die eromheen leiden zijn ook herleid tot modderpoelen en opnieuw maken we hier dus echt geen tempo.


We worden via een bos en een serieuze lus het bos ingestuurd waar we, je raad het al, opnieuw moeten ploeteren door de modder.
Zware kost hoor...
Als we het bos verlaten zien we ineens de viaduct van de E44 opduiken waar we straks onderheen moeten.


Tijd om hier een eerste kleine rustpauze in te lassen. Klein want er staat een gure wind en we willen niet teveel afkoelen. Het goede nieuws is dat de pijn in mijn knie afgenomen is. De hoogteverschillen zijn de afgelopen kilometers niet zo heel groot meer en dat helpt wel.
Als we de brug onderdoor gaan missen we een afslag of is de route aangepast. Zelfs nu ben ik daar nog niet uit. Als de route aangepast is snap ik de meerwaarde van het nieuwe traject niet goed, maar soit.


We komen ineens op een pad dat versperd is met vele gekapte bomen. Na veel geklauter en geklim zien we aan het einde van dit pad dat dit afgesloten was vanwege "te gevaarlijk".
Jammer dat het de kant waar wij begonnen zijn aan dit pad het dan niet aangegeven stond...


Het is hier dat ik pas besef dat de route anders loopt. We moeten nu een lus maken op een schiereiland en zo afdalen naar de Sûre.
Na een lange bocht via de oever nemen we opnieuw pauze met uitzicht op een duits dorpje en een stroomversnelling. Heerlijk om even te ontspannen en de tijd te nemen...



We vervolgen onze weg via de oever en komen aan een klein bistro-aquariummuseum of iets dergelijks en hopen op een pannenkoek. Helaas is er enkel een grote kaart verkrijgbaar dus nemen we genoegen met koffie en water.
Op een gegeven ogenblik passeren we de camping waar we normaal gezien gisteren gingen overnachten ( camping Schützwiese ). Ons hotel zag er beter uit :-)
Als we de monding van de Sûre in de Moesel bereiken breekt de zon zowaar door de wolken !!!
Wel moesten we opletten van horden agressieve zwanen.


Het is een ietwat ééntonige weg maar de omslag van het weer bij het betreden van de Moezelvallei stemt ons goedgezind. We genieten er echt van.
Els krijgt wel last aan de voetzolen van de lange betonstrook als we Mertert bereiken en we pauzeren even in het park aldaar.
We klimmen rustig aan omhoog boven Mertert uit en kijken even terug op de kerk met zijn 2 torentjes.


We blijven verder stijgen en worden vergezeld van het drukke verkeer op de autostrade in de verte.


Hierna worden we opnieuw op een nieuw stuk getracteerd dat anders aangegeven staat in de topogids. Als ik de logica volg laten ze ons een stuk omlopen en missen we hierdoor misschien wel een mooi gedeelte dus volharden we in de boosheid en kiezen voor het oude pad. Dit blijkt een goede zet want we komen opnieuw aan hetzelfde punt uit als de omleiding maar we hebben een mooi pad kunnen volgen langs de Schlammbaach dat we anders gemist zouden hebben. De omleidingen zijn dus niet altijd een verbetering hé...
We steken deze beek over via een brug om hierna steil de heuvelkam te overschrijden.


Hierna volgt een fikse maar zeer mooie afdaling richting Manternach. Van hieruit moeten we een uiterst ongezellige, drukke en gevaarlijke weg volgen. Het enige wat we tegenkomen is een dolmen waar een Gallische krijger zou onder begraven liggen : de Groësteen.


 In Grevenmacher nemen we dan de bus richting Ehnen waar ik reeds een nacht geboekt had in Hotel Bamberg ( Route du vin 131, 5416 Ehnen : +352760022 ).
Een ietwat gedateerd hotel uit vervlogen glorietijden maar heel proper en lekker eten ( zowel avondeten als ontbijt )
We hadden uitzicht op de Moezelvallei en ook een winkeltje + bushalte op 20m. Superluxe dus !!!


Ik was s'Avonds vooral tevreden dat we eindelijk een respectabele afstand gedaan hadden en ik iets minder problemen ondervond van mijn knie. Dit stemde mij opnieuw hoopvol voor de volgende dagen...


Dag 30 (do 7-4-2016) : Grevenmacher - Remich = 27,0 km

Na een luxueus ontbijt nemen we opnieuw de bus richting Grevenmacher. Aangezien het hotel ons zo bevalt en we zeker een dag met lichtere bepakking zoals eergisteren weten te apprecieëren boekten we nog een extra nacht in hetzelfde hotel.
De beoogde camping in Schwebsange ( camping Du Port ) is toch nog net buiten het bereik om deze vandaag te kunnen bereiken door de opgelopen achterstand.
We stijgen via een kruisweg omhoog naar de Kruiskapel die eveneens fungeert als herdenkingsmonument voor de slachtoffers van de tweede Wereldoorlog.


Vooraleer verder te gaan kijken we nog even terug op Grevenmacher en de eerste wijnvelden op deze flanken als de zon begint te schijnen.


We vervolgen onze route door bossen met af en toe zicht op de Moezel en ook op de rotspartijen waar we op lopen. Mooie uitzichten wisselen elkaar in sneltempo op.



Dan begint de processietocht door de wijnvelden. Deze zijn op deze tijd van het jaar nog kaal en er is weinig bedrijvigheid te bespeuren. Het geeft juist wel door deze desolate omstandigheden een gevoel van rust en ook weidse uitzichten.


We worden in de gehuchten Machtum en Ahn naar beneden geleid om nadien terug de wijnvelden omhoog te gaan.
Dit heeft een ietwat frustrerend en nutteloos gevoel maar laten we het op dorpstrots vanwege de toeristische dienst houden...
Veel is daar in elk geval niet te beleven.
We moeten een lange trap doorheen de wijnvelden omhoog om uiteindelijk uit te komen bij de Sint-Donaatskapel.



Hierna dalen we opnieuw en komen uit bij een grote wijnpers.
Net nu we dachten dat dit enkel met de voeten werd gedaan in vroegere tijden ...


In Hau-Wormeldange nemen we een pauze in een vrij recente zaak ( niet vermeld in de topogids ) waar ze een mooi decor hadden. De toog was volledig opgebouwd als boot en de klanten waren duidelijk allemaal zakenmensen die hier kwamen lunchen. Ook al voelden we ons niet echt op onze plaats met vuile en stinkende kleren, toch werden we hartelijk ontvangen en bediend.
Bistro-brasserie Koeppchen :  Berreggaass 9, 5485 Wormeldange : +352 76 00 46
Het volgende stuk brengt ons terug voorbij ons hotel doorheen de wijnvelden en verschillende wijnbars en wijnshops.
We merken ook een chinees restaurant op, niet te ver van ons hotel, waar dan ook vlug een reservering maken voor s'avonds.
In de verte zien we Stadtbredimus liggen en dat wil zeggen dat we al ver gevorderd zijn vandaag.
Opnieuw zonder al te veel last aan de knie...


Tijdens het laatste stuk, tussen Stadtbredimus en Remich , worden we nog getrakteerd op een mooi stuk door het bos waar we door middel van bruggetjes constant de Reimecherbësch kruisen. Hier is duidelijk te zien wat erosie kan doen met een oever. Godzijdank voor de constructies die men hier heeft aangelegd...



Eens aangekomen in Remich nemen we opnieuw de bus naar ons hotel en hebben een heerlijk diner bij de plaatselijke chinees. Dit restaurant is zo goed als volzet op een donderdagavond dus reserveren was geen slecht idee !
Restaurant Fu-Zhou , Frongaass 6 -5417 Ehnen  : +352 26747732


Dag 31 (do 7-4-2016) : Remich - Aspelt = 28,9 km

Na het ontbijt begeven we ons naar de bushalte om terug naar Remich te reizen. We moeten nog even wachten en Els neemt van de gelegenheid gebruik om nog even de het Ezelsbruggetje over de Ehnerbaach op te lopen.


Eens in Remich aangekomen pikken we terug de route op ter hoogte van het standbeeld van de wijngod Bacchus en gaan door de Sint-Nicolaaspoort.




We stijgen door de kronkelende straatjes vrij fel omhoog en komen al vlug opnieuw op hoogte tussen de wijnvelden uit.
De optrekkende nevel heeft een mystieke uitwerking en de zon is opnieuw van de partij. Wat een verschil met de afgelopen dagen...


We worden naar een drukke baan geleid die we, gelukkig maar, 100m moeten volgen om uit te komen op een 'point de vue'. Een beetje ridicuul volgens ons want het is hetzelfde beeld dat wij al lange tijd hebben : zicht op wijnvelden en Moezel...
Ne enige tijd worden we via een trap omlaag naar Wellenstein geleid waar we dan ook iets drinken in een typische bruine kroeg met charismatische dorpsfiguren.


Na onze rustpauze stijgen we opnieuw steil omhoog en zien, met Wintrange in het zicht, de Moezel wijken voor grote waterpartijen. Deze worden duidelijk ook gebruikt om te zeilen, zwemmen en vissen. Hier is ook onze camping te vinden waar we normaal gezien gingen overnachten...


We komen aan een beeld van Sint-Donatius die de patroonheilige is van de wijnboeren tegen donder en bliksem, wat duidelijk te zien is aan de bliksemafleider die hij als staf vastheeft. 
We dalen een zeer lange trap af vanaf dit beeld tot in Wintrange. Daar houden we een pauze in een café, waar we een immens grote kom chips gratis krijgen van de bazin omdat ze geen kleine zakjes verkoopt.



We stijgen een laatste keer omhoog boven Remershen waar de route zich splitst in E2(GR5) en E3.
Ik heb de route blijkbaar niet accuraat genoeg ingegeven in mijn GPS en we worden door het allerlaatste wijnveld recht omhoog de Moezelvallei uitgeleid.


We zijn nog maar net boven en de omgeving verandert drastisch. Weg zijn alle wijnvelden en deze worden vervangen door weiden. Het zicht op de Moezel wordt ook vervangen door rookpluimen van de kerncentrale in Frankrijk. De glooiende wegen worden vlakker en lopen meer in een rechttoe rechtaan manier door het landschap.
Vreemd gevoel op enkele meters verschil...


Nu volgde er een heel lang saai stuk over asfalt tussen de velden en ook langs de autostrade. Dit weegt wat op het gemoed en ook het monotone stampen van onze voeten op de asfalt zorgt voor overgevoeligheid. Een vrouw die geocaches aan het zoeken of verstoppen was in bosjes waar ze in- en uitkroop zorgde voor wat afleiding...
In Mondorf-les-Bains worden we door het bekende kuuroord gedwongen. Een kunstmatig aangelegd park met badhuizen is niet iets waar we naar uitkeken. We vallen hier ook fors uit de toon met onze stinkende vuile kledij...



In het centrum zelf stapten we een bistro binnen waar we als landlopers bekeken werden maar onze drang naar rust en pannenkoeken was zo groot dat we hier ons niets van aan trokken.
Die rust en eetpauze zorgde voor een suikerrush en we besloten toch nog een stuk verder te stappen.
We kwamen een oude douanepost tegen die de natuurlijke grens met Frankrijk overspande, namelijk de Gander.


We mochten de Gander daar echter nog niet over. Daarvoor was een klein brugje iets verderop voorzien dat ons zomaar pardoes in Frankrijk bracht. Onze eerste stappen in Frankrijk zijn een feit !!!
We volgden de Gander langs de Franse zijde op onverharde paden (eindelijk !) en stegen naar een plateau waar we de kapel van Castel tegenkwamen. Een oud bouwwerk op de plaats waar in 65nChr. reeds sprake was van een Keltische nederzetting.


Hierna klommen we verder tussen de velden naar de top van een heuvel op 265m. De eerst Franse helling is bedwongen :-)


Na deze helling staan we opnieuw in Luxemburg en na het kruisen van de autostrade komen we aan in Aspelt. Het is nu nog enkele kilometers naar ons hotel maar we besluiten dat het genoeg is geweest. Te veel beton is slecht voor het gestel. We nemen dan maar een bus naar Frisange waar we de laatste 800m afleggen naar ons hotel ( Hotel De La Frontière , Rue Robert Schuman 52, 5751 Frisange : +352 23 61 51 ).
Het onthaal was alles behalve vriendelijk maar het eten was fantastisch !
De weg tussen de bushalte en het hotel ligt bezaaid met tankstations wat goed is om inkopen te doen als je nodig zou hebben.



Dag 32 (do 7-4-2016) : Aspelt - Burange = 19,9 km

Laatste dag alweer en na het ontbijt nemen we opnieuw de bus richting Aspelt. Daar worden we doorheen de velden omgeleid terug naar Frisange toe maar nu veeleer het hoger gelegen Hau Frisange.



We komen terecht in een bos met fitnessparcours waar we veel mensen zien wandelen en joggen. Mooie stek om aan je conditie te werken.
We zetten verder door en nemen een pauze in een café in het centrum van Hellange.
Langzaam komen we in het laatste groene gedeelte van deze wandelweek. We passeren een mooie vijver gaan tot dicht bij de Franse grens waar we een eigenaardig relikwie zien. Het is een replica van een zuil ter ere van de god Jupiter.



Alvorens de 'beschaving' terug op te zoeken gaan we nog een laatste maal door een mooie groene bosdreef.


Na het oversteken van de autostrade komen we in bebouwd gebied en zoeken het treinstation van Burange-Dudelange. Even had ik een paniekaanval want ik dacht dat we er al moesten zijn maar er was nog geen station te bespeuren. Groot was de opluchting na de hoek om te slaan toen ik treinsporen zag...


We spoorden van Burange naar Luxemburg waar we op een bus moesten stappen richting Arlon omdat ze ook aan deze spoorlijn aan het werken waren.
Vanuit Arlon richting Brussel waar we overstapten op de volgende trein richting huiswaarts.

Alles bij elkaar een mooie wandelweek met het inzicht dat ik minder moet plannen en gewoon moet trachtten te genieten. Ook dat pijn kan overgaan en dat ik niet moet proberen een vooropgesteld doel koste wat kost moet bereiken. ( Wat we nu uiteindelijk wel gedaan hebben : alle achterstand is opgehaald... )
Ik kijk al uit naar deze zomer en ga niets boeken maar wel opzoekingswerk verrichten met diverse opties...
Aftellen maar !!!





















































  







Geen opmerkingen:

Een reactie posten